تا اواسط قرن بیستم، واحد زمان بر اساس روز متوسط خورشیدی بیان می‌شد. یک ثانیه بر اساس نسبت 86400/1 برابر روز متوسط خورشیدی تعریف می‌شد. روز خورشیدی، مدت زمانی است که طول می‌کشد خورشید دو بار پیاپی از راستای شمال-جنوب آسمان بگذرد که تقریبا معادل با فاصله زمانی دو اذان ظهر شرعی متوالی است.
در گذشته این مقدار را معادل 24 ساعت تعریف کرده بودند. اما زمین در مداری بیضی‌شکل به‌دور خورشید می‌گردد؛ از این رو موجودی فرضی به‌نام خورشید متوسط را در نظر گرفتند که در هر 365 روز یک‌بار در آسمان می‌گشت و ثانیه را بر اساس حرکت این موجود خیالی تعریف کردند.
اما اندازه‌گیری‌ها نشان داد سرعت چرخش وضعی زمین به دور محور خود نیز ثابت نیست. بنابراین نمی‌شد از تعریف شبانه‌روز متغیر برای استاندارد زمان‌سنجی استفاده کرد. در سال 1956، ثانیه بر اساس دوره حرکت انتقالی زمین به دور خورشید، یعنی طول سال تعریف شد. اما از آن‌جایی‌که مدار زمین به‌دور خورشید، بیضوی است و دیگر سیارات منظومه شمسی نیز در حرکت زمین اختلال ایجاد می‌کنند، این تعریف نیز از دقت مناسبی برخوردار نبود.
در سال 1967، در تعریف واحد زمان از خواص فیزیکی ترازهای اتمی استفاده شد. یک ثانیه بر اساس تعداد نوسان‌های اتم سزیم که در ساعت‌های اتمی کاربرد دارد، تعریف و به عنوان استاندارد پذیرفته شد. با استفاده از این ساعت‌های اتمی بسیار دقیق بود که دانشمندان توانستند اثر کاهش سرعت دوران وضعی زمین را اندازه‌گیری کنند.
در آزمایش‌هایی که از سال 1961 تا 1971 ادامه یافت، زمان اندازه‌گیری شده بر اساس چرخش زمین با ساعت‌های اتمی مقایسه شد و مقداری تاخیر مشاهده شد.
شبانه‌روز طولانی‌تر می‌شود؟
هم‌اکنون،
اختلاف ثانیه تعریف شده بر اساس روز متوسط خورشیدی و روز استاندارد حدود 002/0 ثانیه
در هر شبانه‌روز است که در هر سال، نزدیک به 6/0 ثانیه اختلاف را پدید می‌آورد.
اما این تغییرات ثابت و یکنواخت نیست.
زمین هم‌اکنون هر 23 ساعت و 56 دقیقه و 4 ثانیه یک‌بار به‌دور خود می‌گردد، اما سرعت دوران زمین به عوامل غیرقابل پیش‌بینی مانند حرکت مواد داخل زمین ارتباط دارد. زمین شبیه به تخم‌مرغ خامی است که مدت‌های مدیدی است در حال دوران است.
چشم های خود را فدای کامپیوتر نکنید ! 